Često se u praksi mogu čuti mišljenja da računovođa davi klijenta. Ima i onih koji dave računovođu, ali o tome neki drugi put. Računovođa je neko ko beleži poslovne transakcije koristivši metodologiju, kontni plan, uz uvažavanje zakonske regulative. Kao takav on obično zna sve o svojim klijentima, pa čak i više nego što bi želeo. Po glavi mu se vrzmaju PIB-ovi, žiro računi, zna u koje kafane mu klijent ide, u koje hotele, šta preferira od stručne literature, ko su mu kupci a ko dobavljači. Njemu su poznati mnogi aspekti biznisa svojih klijenata, i o tim stvarima on mora da ćuti ukoliko želi da bude profesionalan.
Dobar računovođa osim što mora da bude ažuran, mora da gleda unapred, i svaku transakciju mora da posmatra sa poreskog aspekta pre svega. On mora da sublimira više vrsta veština od samog znanja računovodstva, do znanja poreskog i privrednog prava i same finansijske matematike. On je interni resurs samog klijenta, daje mu informacije za decision making,štedi mu vreme i na kraju naravno novac.
Ne svi, ali dobar broj ljudi u biznisu računovođu shvata kao nužno zlo. Mogu se čuti opaske da je to neko ko mastiljari, i insistira da sve bude pokriveno papirima. Često se može čuti da je klijent ljut jer mu računovođa nije prijavio radnika na vreme, jer mu zdravstvene kartice nisu overene na vreme, a ugovori o radu nisu ažurirani. Sve nabrojano nije posao računovođe, ali je tržišni mehanizam naterao ljude da pruže što veći broj usluga za iste pare.
Računovođa voli da deluje ex post, a ne post festum. U prevodu, kad klijent napravi prestup, šteta je nestala je jer finansijske transakcije ostavljaju trag. Jasno je da računovođa ne može donositi odluke umesto klijenta, ali mu može pomoći da te odluke dobiju pravi i puniji smisao.
Komentari